Nie ma uniwersalnego rozwiązania dla wszystkich inspekcji w podczerwieni za pomocą kamery termowizyjnej. Trzeba zaimplementować metodę do rodzaju kontrolowanego sprzętu i wymaganego poziomu szczegółowości. Istnieją natomiast trzy typowe metody, które obejmują znakomita większość sytuacji, w których można się znaleźć: termografia bazowa, termografia z trendem termicznym a także termografia porównawcza.
Termografia bazowa. Termografia bazowa to bardzo dobre miejsce na rozpoczęcie pracy w omal każdym zastosowaniu. Po pierwsze, skanuje się urządzenie podczas pierwszego uruchomienia albo w przyszłości w cyklu życia, gdy działa ono tak, jak powinno, a następnie stosuje się to jako punkt odniesienia dla przyszłych sprawdzeniu. Niezależnie od tego, czy porównuje się obrazy termiczne z kamery w terenie, czy na komputerze za pomocą oprogramowania, takie podejście bazowe toruje drogę do wykrycia anomalii później. Termografia z trendem termicznym. Po ustaleniu linii podstawowej, można użyć termograficznych badań trendów do porównania rozkładu temperatury w tych samych komponentach w czasie. Może to pomóc w wykryciu spadku wydajności w czasie, dzięki czemu można zaplanować konserwację w czasie przestoju, zanim sprzęt zaplanuje ją za nas. Termowizyjny przegląd jest wtedy dokładniejszy. Termografia porównawcza. Jak można się spodziewać, oznacza to skanowanie podobnych elementów kamerą termowizyjną w podobnych warunkach i porównywanie wyników. Termowizja opiera się na założeniu, że podobne albo takie same komponenty, poddane podobnym obciążeniom, będą miały podobne profile temperaturowe. Gdy mamy trzy albo więcej komponentów, stosunkowo łatwo jest wychwycić anomalię. Łatwe, prawda? Cóż, w większości. Jest jeszcze jeden poziom złożoności, który trzeba wziąć pod uwagę: w współzależności od porównywanych komponentów, rzeczywista różnica temperatur, którą można uznać za anomalię, będzie się różnić.
Więcej: osuszacz.
